In een eerder blog vertelden Kas, Anne en Daya over het moment dat ze burn out raakten en de tijd daarna. Kas, Anne en Daya vertellen nu hoe ze terugkijken op die periode in hun leven en we kunnen alvast verklappen. Het komt meer dan goed na een burn out.
Anne: “Tijdens de burn out voelde het alsof de wereld om me heen verder raasde, terwijl mijn eigen leven stil stond. Alsof ik achterbleef, heel verdrietig soms. Toch denk ik dat ik die ‘breakdown’ nodig had om mijn patronen te doorbreken. Als het nog had gekund, was het veel te verleidelijk geweest om maar door te rennen en te presteren.” “Toen ik thuis zat en dat allemaal niet meer kon, moest ik de angst ónder die drive om te presteren, in de ogen kijken. De angst om niet goed genoeg te zijn. Nu was ik precies waar ik niet wilde zijn: thuis, uitgeteld op de bank. Gefaald, door mijn ‘oude ogen’. Maar ik was er nog steeds. En ik had het niet eens zo slecht met mezelf. Iedereen was er nog. Misschien hoefde ik niet zo hard te werken om ‘mijn plek te verdienen’. Misschien was ik al genoeg. Ik begon, langzaam, anders naar mezelf te kijken.”
Daya: “Het klinkt misschien gek, maar de burn out voelt nog veel langer geleden dan hij daadwerkelijk was. Het belangrijkste dat ik geleerd heb, is om beter naar mijn gevoel te luisteren en fouten te mogen maken. Daardoor kon ik, toen ik weer wat was opgeknapt, meer risico’s accepteren. Niet alles hoefde te lukken! Voor mijn burn out beperkte ik mezelf, omdat ik onbewust dacht dat alles een succes moest zijn. De doodsteek voor verandering en creativiteit, want daarin moet je ook kunnen uitproberen. Ik leerde ‘lichter’ naar mezelf te kijken en kon de zekerheid van mijn vaste baan meer loslaten. (Hoe zeker is iets trouwens, als het qua energie niet duurzaam is?) Eerder droomde ik al van een vrijer leven, maar leek het alsof ik door een onzichtbare hand werd tegengehouden. Nu kon ik langzaam stapjes gaan zetten, en kwamen mooie dingen ‘als vanzelf’ op mijn pad.”
Dat herkent Anne: “Eerst pakte ik mijn burn out net zo ambitieus aan als mijn andere projecten. Dat werkte helemaal niet! Mijn lichaam weigerde gewoon. Toen ik ophield met ‘vechten’ en alles zelf moeten doen en bedenken, begon er als vanzelf veel beweging te ontstaan in mijn leven. Alsof er meer ruimte ontstond voor dingen om gewoon te ontstaan en gebeuren. Dat was voor mij echt een enorm inzicht, dat niet alles alleen afhangt van mijn inzet. En dat niet alles met hard werken wordt bereikt. Als je ontspannen bent en wat meer tijd hebt, vallen kansen je eerder op. Of heb je opeens een gesprek waar dan iets moois uit voorkomt.
Ook Kas herkent dat hij meer op zichzelf vertrouwt: “Ik ben weer in contact gekomen met: mijn eigen denken, gevoel en lichaam. Zeker ook dat laatste heeft me veel gebracht: Je leert weer luisteren naar de intelligentie van je lichaam. Ik herken de signalen van mijn lichaam nu veel beter en voel het haarfijn aan als het niet goed gaat of een situatie niet klopt. In de buurt van die grens wil ik nooit meer komen. Het is 3 jaar geleden, maar het lijkt veel langer geleden. Echt gek. Maar naast lang geleden, voelt het ook als een heel ander leven en een heel ander persoon. Iemand die ik niet meer zo herken, ook al was ik het natuurlijk wel zelf. En ja, nu ben ik er wel heel dankbaar voor. Want daarna is echt in zo’n gigantische sneltreinvaart zoveel verandering in mijn leven ontstaan. In een van de sessies bij de emotietherapeut kwam ik erachter wat ik echt in het leven wil doen. Of misschien wel wat het leven voor mij bedacht heeft, zo voelt het. Toen wist ik opeens zeker: dit ga ik doen. Het maakte dingen helder.”
Anne: Het is niet zo dat ik de ‘magic key’ heb gevonden en nu altijd vanuit flow en goddelijke inspiratie werk, was het maar waar! Soms steken oude gedachtepatronen de kop op. Maar ik herken ze nu voor wat ze zijn, en hoef ze niet te volgen. In de kern heb ik meer vertrouwen gekregen, denk nu meer ‘trust the process’. Niet alles hoeft vandaag en soms lopen dingen anders dan verwacht. Ook heb ik meer vertrouwen in mijn eigen intuïtie, puur omdat ik daar nu meer mee in contact sta. Daardoor voel ik meer wat écht belangrijk is en kan ik keuzes maken.”
Het lijkt wel een cliché, dankbaar zijn voor je burn out. En zoals we in de inleiding al schreven: als je er midden in zit, is het vaak moeilijk voor te stellen. Anne, Daya en Kas herinneren zich allemaal ook de hobbelige en vaak frustrerende weg van energieherstel. Je gunt niemand dat gevoel van mentale, emotionele en fysieke uitputting. Toch komt in de terugblik na een aantal jaar ook iets anders bovendrijven. Iets dat verder gaat dan de pijn van het moment. Die burn out bleek niet het ergste wat er kon gebeuren. Het was een aanleiding om het leven anders te gaan zien. Fijner te gaan leven. Niet het einde van de wereld, maar de voorbereiding op een nieuw begin. Lees ons gratis e-book over burn out voor inzicht en perspectief. Wil je graag persoonlijk advies, neem dan direct contact met ons op.
