15 april schreef ik een column over wat ik wilde meenemen uit de Corona Crisis tijd. Voornemens om het, nu we daar toch toe gedwongen worden, anders te kunnen gaan doen. Meer in het moment te kunnen genieten. De tijd die vrijkomt te delen met mijn gezin in plaats van met de PC, met meer bewustzijn leiding en sturing te geven aan onze collega’s en vooral moeitelozer ondernemen, dat was mijn wens.
Het viel me zwaar
4 maanden later moet ik toegeven dat die voornemens realiseren me heel zwaar is gevallen. Ik krijg een knoop in mijn buik nu ik schrijf over wat me de afgelopen maanden allemaal bezig gehouden heeft en wat dat met me heeft gedaan. Niks moeiteloos, niks acceptatie en veel vanuit wilskracht. Ik was veel, en veel teveel in actie vanuit angst en een verkokerd bewustzijn. Ik zie mezelf terug als een vliegende Pegasus die maar niet weet te landen maar ook geen gebruik maakte van haar vleugels.
De onmacht
Alles is langs gekomen in die uitdagende tijd waarin ik het bedrijf wilde laten doordraaien voor al onze mensen op de payrol en een schil van 18 ZZP-ers om ons heen. Ik heb nachten niet geslapen vanuit puur financiële angsten en zorgen om de toekomst. Geen idee waar de Corona Crisis ons heen zou leiden en wat wijsheid was op allerlei momenten die afgelopen 5 maanden. Klam zweet in de nacht want het voelde dat ik als ondernemer faalde en niet geleerd heb wat te doen in dit soort tijden. We hadden de crisis van 2008 tot 2012 toch ook overleefd, maar jeetje dit is wel een heel ander level van disbalans. Nog nooit zo’n beroerde omzet meegemaakt, enorme vaste lasten, jarenlang vol vertrouwen geïnvesteerd in een hartstikke gezond bedrijf en geen mens die me nu kon adviseren welk pad te gaan als ondernemer en werkgever. Ik heb onmacht gevoeld zoals alle mensen die bij Burn Out Poli binnenstappen dat in al hun cellen moeten voelen. Onmacht wanneer hun lichaam verkrampt van de stress en niet meer lijkt te ontspannen. Een paar uur slapen zelfs niet lukt en de donkere nacht je veel teveel laat surfen op negatieve gedachten. Ik heb gehuild in de kamer van mijn officemanager toen de zaak op slot moest en we niet wisten wanneer we de deuren van onze drie vestigingen weer zouden kunnen openen. We hebben gerouwd met lieve vrienden die hun ouders in drie weken zagen overlijden en gehoopt dat deze nachtmerrie niet te lang zou voortduren. Ik was heel hard voor mezelf in de oordelen en non acceptatie van al mijn emoties en ongewenste gevoelens, die me dagelijks gevangen hielden. Alle adviezen die ik vanuit liefde meegeef aan mijn cliënten waren zoek nu het mezelf aanging. Ik was niet in acceptatie en verre van Zen.
Vertel het me maar
En toen alle wegen geblokkeerd leken en ik geen kant meer op kon in mijn zoektocht naar aardse oplossingen heb ik me overgegeven. Pas in de tweede week van de zomervakantie, toen bleek dat hard rennen me alleen maar uitputte en stilte en rust de enige remedie leek, ben ik op mijn knieën gegaan. Vertel het me maar…als ik niets meer kan doen, sturen, manipuleren of beïnvloeden, wat blijft er dan over? Wat heb ik nodig? Wat is goed voor mij?
In overgave
En daar was voor het eerst in 5 maanden een antwoord. Stel dat je eens helemaal niets doet. STOP… even helemaal niets anders dan naar binnen, voelen en hier blijven…STOP. Ik kon alles haarscherp voelen. Mijn observaties werden een soort van helder maar ook de pijn en het gevoel van niet goed genoeg was voelbaar in heel mijn lijf. Alles gewoon toe te laten. Het voelde vreselijk kwetsbaar. En het werd stil. Er kwam rust, mijn hoofd werd stil, steeds stiller en mijn lichaam kwam tot rust. Ik kon met meer compassie naar mezelf kijken en in de leegte van de storm was er zelfs een beetje liefde. Stil maar, je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Het is ok. Ook als je even niet meer weet wat te doen, dat is ook ok.
Terug bij m’n life purpose
Nu een paar weken verder, weer in contact met waar ik het allemaal voor doe, mijn life purpose, ziet alles er veel zachter uit. Ik hoef helemaal niets te doen. Gewoon met mijn licht het licht van de ander te raken en van daaruit ontstaan nu dagelijkse de mooiste gesprekken en contacten. We zijn weer in business, ik doe het inderdaad op een andere manier om vooral meer in het moment te kunnen genieten. De tijd die vrijkomt te delen met mijn gezin in plaats van met de pc, met meer bewustzijn leiding en sturing te geven aan onze collega’s en vooral moeitelozer te ondernemen. We gaan kijken wat het brengt de komende maanden. Ik heb geen idee, en dat is ook ok. Wat doet de huidige onzekerheid met/in jou als professional? Ik hoor heel graag jouw feedback via [email protected]. Barbara
